Jakie materiały stosujemy w izolacji cieplnej?

Jest materiałem palnym. Jest wodoodporna (chłonność wody ok. 1%) i odporna na korozję biologiczną. Gęstość pozorna pianki poliuretanowej wynosi w granicach 29-33 kg/m3, co wiąże się także z dobrymi właściwościami izolacyjnymi (współczynnik przewodnictwa ciepła wynosi 0,025-0,028 W/mK).

Sztywna pianka poliuretanowa może być produkowana jako wyrób samogasnący o zmniejszonej palności, co jest efektem zastosowania odpowiednich składników w procesie produkcji. Pianka jest odporna na oleje, smary, rozpuszczalniki organiczne, rozcieńczone kwasy i zasady. Jest jednak nieodporna na promieniowanie UV i przy stosowaniu na zewnątrz musi być osłonięta przed dostępem promieni słonecznych.

W celu pełnego wykorzystania właściwości, pianki stosuje się jako izolacje ciepło- i zimnochronne w chłodniach, lodówkach i zamrażarkach, izolacje rurociągów ciepłowniczych, pawilonów, kiosków, do ocieplania przez natrysk domów letniskowych i innych budynków oraz do izolacji w innych gałęziach przemysłu.

Pianka krylaminowa jest materiałem wytwarzanym bezpośrednio na budowie, przez spienienie żywicy w obecności katalizatora, w wytwornicy piany (po spienieniu piankę natryskuje się na izolowane powierzchnie). Może być stosowana do izolacji miejsc, które nie łączą się bezpośrednio z pomieszczeniami przeznaczonymi na stały pobyt ludzi: podłóg poddaszy nieużytkowych oraz ścian zewnętrznych trójwarstwowych. Prace izolacyjne powinny być wykonywane przez wyspecjalizowaną ekipę.

Maty z włókniny syntetycznej - pikowane maty, produkowane z odpadów włókien syntetycznych, dostępne w rulonach. Występują w dwóch odmianach: P - z włókien polistyrenowych i R - z włókien poliamidowych lub polietylenowych. Stosuje się je do izolacji stropów poddaszy nieużytkowych oraz stropodachów wentylowanych.

Granulowane odpady włókien syntetycznych występują również w postaci zasypki. Mają zastosowanie podobne jak granulowane odpady pianki poliuretanowej.

Właściwości termoizolacyjne tego materiału wynikają z cech celulozy - podstawowego surowca, z którego jest wytwarzany. To dzięki budowie strukturalnej i porowatej powierzchni włókien ma on zdolność podciągania kapilarnego jak również wiązania wilgoci i przemieszczania jej do miejsc, gdzie stężenie wilgoci jest mniejsze. Oddawanie nadmiaru wilgoci wypełnionej włóknem celulozowym przegrody jest procesem bardzo szybkim dzięki olbrzymiej powierzchni parowania (pod warunkiem prawidłowej wentylacji).

Dobre własności izolacji cieplnej uzyskuje się dzięki dużej ilości powietrza zamkniętego w warstwie (70÷80% objętości) - znajduje się ono wewnątrz włókien jak i w przestrzeni międzywłóknowej. Materiał ten dzięki zawartości związków boru nie ulega biodegradacji i powstrzymuje proces rozwoju pleśni i grzybów na konstrukcjach drewnianych. Pozwala to zaniechać stosowania folii paroizolacyjnej, ponieważ w przypadku zawilgocenia izolacji do chwili jej ponownego wyschnięcia nie rozwiną się szkodliwe mikroorganizmy. Higroskopijne włókna pochłaniają wilgoć z powierzchni konstrukcji i szybko odprowadzają ją z warstwy izolacyjnej.

Produkt ten jest zaliczany do grupy materiałów trudnopalnych, nierozprzestrzeniających ognia, nie ulega topnieniu, a jedynie zwęgla się nie wydzielając żadnych substancji trujących (pod tym względem spełnia wymagania norm niemieckich i polskich). Duża izolacyjność akustyczna pozwala na zastosowanie tego materiału do wypełniania ścianek działowych, wygłuszania stropów, a nawet do ekranów akustycznych.

Zaprawy ciepłochronne są to lekkie zaprawy o niskim współczynniku przewodności cieplnej, używane do wznoszenia ścian jednowarstwowych z materiałów o podwyższonej izolacyjności termicznej (keramzyt, trocinobeton, beton komórkowy, pustaki z materiałów porowatych) w celu uniknięcia utraty ciepła przez spoiny. Zaprawy te zawierają rozdrobnione materiały izolacyjne w postaci granulek styropianu, perlitu, keramzytu.

Zaprawy perlitowe produkuje się na bazie perlitu ekspandowanego (materiału otrzymywanego ze szkliwa wulkanicznego).

Lekkie kruszywa sztuczne można stosować do ocieplania stropów, stropodachów i podłóg na gruncie. Warstwę kruszywa układa się na stropie, zagęszcza i pokrywa zaprawą cementową. Pod względem ciepłochronności ustępują typowym materiałom termoizolacyjnym, ale w niektórych zastosowaniach zapewniają wystarczającą ciepłochronność. Najczęściej wykorzystywane są jako podsypki izolacyjne podłóg na gruncie, pełniąc jednocześnie rolę warstwy ograniczającej podsiąkanie wód lub drenażowej.

Keramzyt jest najczęściej stosowanym kruszywem sztucznym. Podstawowym surowcem do jego produkcji jest glina, którą po okresie dojrzewania poddaje się mechanicznemu uplastycznieniu i rozdrobnieniu. Otrzymane w ten sposób granulki wypala się w piecach obrotowych w temperaturze 1200°C. Podczas procesu wypalania granulki kilkakrotnie zwiększają swoją objętość, tworząc lekkie kruszywo o strukturze porowatej.

Po zakończeniu wypału granulat keramzytowy podlega procesowi naturalnego studzenia. Tak powstały surowiec poddaje się segregacji na sitach mechanicznych na określone frakcje: 10-20 mm, 4-10 mm, 2-4 mm, do 2 mm. W zależności od frakcji 1m3 kruszywa waży od 350-500 kg. Keramzyt jest dostępny w postaci kruszywa lub jest wykorzystywany do produkcji ściennych i stropowych elementów konstrukcyjnych tworząc kompleksowy system wznoszenia budynku.

Popiołoporyt otrzymuje się w wyniku spiekania zgranulowanych popiołów lotnych (lub mieszanek popiołów z miałem węglowym, pyłem węglowym, bentonitem) w temperaturze 1000-1300°C. Otrzymany granulat jest rozkruszany i dzielony na frakcje.

Zamiana piasku na perlit ekspandowany powoduje istotne zmiany parametrów fizycznych i cech reologicznych wyrobów (tym większe im większy jest udział perlitu). Zwiększanie objętościowego udziału perlitu kosztem piasku powoduje obniżanie parametrów wytrzymałościowych, ale korzystnie zmieniają się takie właściwości jak: termoizolacyjność, odporność ogniowa, ciężar objętościowy, płynność, przyczepność, podciąganie kapilarne, izolacyjność akustyczna.